Ervaringsverhaal - Verscheurd door liefde

Reacties (1 t/m 15 van 127)

1 2 3 > >>

Vanuit school hebben ze me gevraagd of ik verhalen wilde schrijven voor de website geentaboes.marokko.nl. Eerst vond ik het moeilijk om gewoon vanuit het niets een verhaal te bedenken. Toen heb ik met andere Marokkaanse vrienden en vriendinnen gesproken en die hebben echt heftige dingen meegemaakt. Hier heb ik verhalen over geschreven. Ik kom heel vaak hier op het forum, maar ik durf de verhalen niet onder mijn eigen naam te plaatsen omdat die mensen anoniem willen blijven. InchaAllah kunnen jullie genieten van mijn verhalen. Laat me pliesss weten wat jullie ervan vinden...

Mijn naam is Samira en ik ben zeventien jaar. Ik woon in Amsterdam-West met mijn ouders, twee broers en twee zusjes. Ik val op Nederlandse jongens. Ja, inderdaad, op Nederlandse jongens. Niet iedereen accepteert dit. Ik maak me zorgen over de toekomst. Wie moet ik gelukkig maken, mijn ouders? Door met een Marokkaan te trouwen? Of mezelf? Door met mijn Nederlandse grote liefde te trouwen?

3 jaar geleden…
“Shit”, roep ik hardop als ik op de wc zit. “A yema, nee, NEE”. Het is zover ik ben ongesteld geworden. Natuurlijk weet ik over het hoe en wat. Mevrouw Bakker had een hele les daaraan besteed bij verzorging. Over cyclus en weet-ik-veel wat allemaal. Ik weet alleen dat ik het vies en oneerlijk vind! Waarom hebben alleen meisjes dit? “Ma?”, roep ik zacht, zodat niet meteen het hele huis komt kijken wat er aan de hand is. “Wat is er Samira?” “Kom even, ik heb je even nodig.” Ik baal er eigenlijk van dat ik het moet vertellen, maar ja, ik kan het moeilijk geheim houden. Ik heb toch iets van maandverband nodig. Wanneer ik het aan mijn moeder vertel reageert ze heel blij. Ze begint te bidden en Allah te bedanken. Sjonge, moet dit? Ze omhelst me en zegt heel enthousiast: “Samira mijn kind, je bent nu een vrouw, een echte vrouw.” Ik snap niet echt dat je daar bepaald blij van kan worden. Ik ben nu een vrouw volgens mijn moeder. Nou, ik voel me echt niet anders dan gisteren. Ik voel me alleen viezer. Verder zegt ze er niets meer over…? Raar eigenlijk? Waarom zegt ze niets? Hoezo ben ik een vrouw? Bedoelt ze dat van dat ik nu zwanger kan worden?

Het is 17.00 als mijn vader roept: “Samira, aezjey!”. Hmmm…wat nou weer? Ik plof op de bank. “Je wordt nu groot, eigenlijk moet je een hoofddoek dragen.” “Dacht het effe niet!” Terwijl ik dit zeg realiseer ik me dat het brutaal klinkt. Maar echt niet dat ik een hoofddoek ga dragen, als ze dat maar weten! “No way dat ik een hoofddoek ga dragen” zeg ik tegen mijn ouders. “Ik woon toch in Nederland, we leven niet meer in de oertijd hoor!” Mijn vader staat op. Zijn stem klinkt hard: “Jij draagt dat ding als ik het zeg, anders kom je de deur niet uit. “Je man zal straks ook willen dat je een hoofddoek draagt”. “Dat zullen we nog wel eens zien”, schreeuw ik. Zij weten natuurlijk niet dat ik niet met een Marokkaan wil trouwen.